Prolog

Dym doszczętnie zakrył błękitne dotąd niebo. W powietrzu czuć było swąd prochu i śmierci. Co chwila słychać było odgłos wybuchu albo czyjś płacz. Wokół rozciągał się obraz nędzy i rozpaczy. Zielona trawa, zapach wypieków dochodzący z piekarni lub śpiew ptaków były już tylko wspomnieniem. Zabite zwierzęta leżały pomieszane z ludzkimi ciałami. Po kolei do każdego domu wpadali mundurowi, którzy wyganiali domowników na ulicę. Każdy mieszkaniec, a w szczególności dziecko było sprawdzane.

W jednym z zaułków drobna postać w zielonym płaszczu usilnie próbowała dobić się do czarnych drzwi, sprytnie ukrytych w murze. Niewtajemniczeni nigdy by ich nie odnaleźli, bowiem trzeba było nacisnąć po kolei trzy cegły, żeby wejście stało się widoczne. Zakapturzona postać dobrze o tym wiedziała, tak samo jak to, że osoba mieszkająca za owymi drzwiami jest jej jedyną szansą. Z rozpaczą waliła rękami w drewno z nadzieją, że usłyszą jej błagania o pomoc. Nerwowo zerkała ku dwóm zawiniątkom leżącym w pudełku niedaleko jej stóp. Dzieci pomimo zagrożenia i rzezi mocno spały.

Nagle wiatr zmienił swój kierunek i zdmuchnął kaptur z głowy postaci. Pod nim ukrywała się młoda kobieta – nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia kilka lat. Była bardzo ładna ze swoimi długimi rudymi włosami i dużymi zielonymi oczami. Była niska – metr pięćdziesiąt nie więcej. Po jej policzkach spływały łzy bezsilności, gdy rozumiała powoli, że drzwi nie otworzą się, a ona przegrała. Zaraz dopadną ją mundurowi. Zabiorą jej dzieci i zabiją ją razem z nimi.

Uderzyła otwartą dłonią w drewno jeszcze raz, po czym osunęła się na ziemię, przylegając plecami do drzwi. Oparła o nie głowę i patrzyła z rozpaczą na horror rozgrywający się na ulicy. Myślała o swoim życiu. Było krótkie, ale szczęśliwe. Zaznała wszystkiego czego chciała i nie bała się śmierci. Chciała uratować jedynie dzieci. One nie dostały swojej szansy. Została im odebrana na samym początku. Ale teraz nie ma już nadziei. Zawiodła je. Wyciągnęła rękę w ich kierunku, po czym przyciągnęła pudełko do siebie. Pochyliła się i pocałowała czółko każdego dziecka. Jej słone łzy spływały po jej policzkach na kocyki niemowlaków.

Nagle drzwi za jej plecami otworzyły się. Szybko zerwała się na równe nogi i obróciła twarzą do nich. W wejściu stał młody mężczyzna. Wyglądał na dwadzieścia parę lat, lecz jego oczy były starsze, doświadczone. Ciemne włosy miał potargane, cienie pod brązowymi oczami były nader widoczne, a twarz miał brudną od ziemi. Na widok kobiety uniósł do góry brwi.

- Niagela? Co ty tu robisz?

- Potrzebuje pomocy – kobieta nie mogła uwierzyć w swoje szczęście. Podniosła z ziemi pudełko i szybko wcisnęła je w ręce zaskoczonego młodzieńca. Rozejrzała się, po czym odetchnęła z ulgą. Nikt tego nie widział.

- Co ty robisz? – Mężczyzna popatrzył na zawartość kartonu. Tym razem już zszokowany, znowu popatrzył na Niagelę.

- Musisz je wziąć. Zaopiekować się nimi. Tylko tu mogą być bezpieczne.

- Ale wiesz przecież, że oni nie zabijają wszystkich dzieci po sprawdzeniu? Nie ryzykujesz niczym, puszczą cię wolno.. – chłopak próbował postawić pudełko na ziemi.

- Nie słuchasz mnie! Nie mogę im ich oddać! Patrick, to o nie chodzi! Szukają właśnie ich! Nie mogą ich dostać, Ona nie może ich dostać! – wykrzyknęła zrozpaczona kobieta, wciskając mu dzieci znowu do rąk. Znalazła się dzięki temu bardzo blisko Patricka. Był od niej o wiele wyższy, więc zadarła głowę do góry, by popatrzeć mu w oczy – Musisz je chronić.

Patrick popatrzył na dzieci w milczeniu. Ogarnął je wzrokiem od góry do dołu. Nagle odezwał się, jakby na coś wpadł.

- Gdy odeszłaś, wtedy prawie rok temu, byłaś w ciąży prawda? Ze mną? – chwycił ją za rękę i zapytał. Nadal patrząc mu w oczy odpowiedziała:

- Tak.

- Więc to moje dzieci?

- Tak.

Mężczyzna zaczerpnął gwałtownie powietrza. Zamknął oczy, a jego twarz wykrzywił ból.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś? – zapytał.

- Bo chciałam cię uchronić od tego szaleństwa – odpowiedziała. – Żebyś nie miał z nimi nic wspólnego. Ale nie udało się. Ona się o nich dowiedziała, nie wiem skąd. Dla mnie już za późno, ale dzieci można jeszcze uratować. Ty musisz je uratować.

Ostatnie zdanie powiedziała tuż przy jego ustach. Patrick postawił pudełko z dziećmi w środku mieszkania, i teraz wolnymi dłońmi gładził policzek Niageli.

- Zostań razem z nami – wyszeptał.

Chciała odpowiedzieć, ale usłyszała wystrzał i poczuła ból w klatce piersiowej. Obróciła się i zobaczyła żołnierzy z pistoletami w ręku. Z jękiem osunęła się na ziemię. Patrick próbował ją przytrzymać, ale odepchnęła jego ręce.

- Wejdź do środka! Już! Ratuj je! – krzyczała gdy mundurowi się zbliżali.

- A ty? – powiedział ze łzami w oczach. Ostatni raz spojrzał w jej smutne zielone oczy. Nigdy jej nie zapomni.

- Ja spełniłam swoje zadanie – usłyszał zanim zamknął drzwi. Serce mu pękało, że musiał ją zostawić na zewnątrz, ale miała racje. Dla niej nie było nadziei. Nie kiedy Ona o niej wiedziała.

Zajrzał do kartonu. Odwinął kocyk okrywający dzieci i z drżącymi dłońmi pogładził je po główkach. Bliźniaki. To widać.

Zauważył karteczkę obok nóżki jednego z nich. Podniósł ją i przeczytał. Nic więcej nie zapamiętał z tego dnia.

Yvonne i Genevieve. Poznaj swoje córeczki.  

 ~~~~

Witam na moim drugim blogu! :) 

Zaczynam drugą opowieść, ale nie skończyłam jeszcze pierwszej

Dlatego zapraszam na oba blogi :P

Miłej lektury.